Robert John Henderson

Vandaag zetten we Robert John Henderson in de Spotlight. Robert John woont al 16 jaar in Laak en is een trotse Lakenaar. Vandaag leren we hem kennen.

“Waarom woon je nog in Laak?”

“Omdat het gewoon gezellig is in Laak. Ik ben hier komen wonen omdat het in die tijd lekker goedkoop was. In de tijd van de terroristengroep die Nederland wilde laten ontploffen. Toen gooiden ze de prijzen lekker naar beneden. Nee maar alle gekheid op een stokje; Laak heeft gewoon heel veel te bieden. Je zit tussen het dorpje Rijswijk en de grote stad in. Je hebt hier het beste van twee werelden. Ik stap zo op de tram naar Delft, naar de stad, alles is dichtbij. Om die redenen kwam ik hier wonen, maar in de jaren erna is Laak steeds meer voor mij gaan betekenen. Door de mensen die hier wonen. Van buitenaf wordt er altijd heel slecht naar Laak gekeken, er wordt vaak gezegd: ‘Wie wil er nou weer in Laak wonen?’ Maar als je puur naar de mensen gaat kijken en de inzet van de mensen ziet is het gewoon een prachtwijk.”

“We hoorden dat je een voorstelling aan het maken bent... Matrassendag?”

“Ik heb mijn eigen bedrijfje in fotografie en film en ik vind het leuk om door Laak te wandelen. Je ziet een hoop troep, maar ook een hoop mooie dingen. En matrassendag, de titel van de voorstelling, is een Laaks fenomeen geworden. Er wonen hier een hoop mensen, vaak uit Oost-Europa, die hier komen wonen voor een langere tijd. Maar je hebt ook mensen die hier alleen maar heel even komen werken, omdat ze hier meer kunnen verdienen dan in hun eigen land. Die worden dan in een huisje gepropt waar je met z’n tienen in op matrassen in een slaapkamertje ligt. Na een paar maanden hard werken vertrekken ze weer terug naar huis. Dat is altijd aan het einde van de maand. Matrassendag noemen we dat in Laak. Iedereen die teruggaat gooit zijn matras op straat. Laak ligt die dag dus altijd vol met oude matrassen. Daar hebben we een fotoreportage van gemaakt en het werd de titel van de voorstelling. Het is niet het hoofdonderwerp, maar het is een voorbeeld van hoe het hier toegaat. De voostelling gaat vooral over het feit dat mensen van buitenaf heel slecht naar Laak kijken. Maar wij als bewoners, en dan bedoel ik Kitty, Onira en ik, drie generaties wijkbewoners, wij wonen in deze wijk. Vanuit onze ogen wordt er gekeken. Hoe deze wijk er voor ons is. Dus hoe slecht mensen er ook over praten, wij moeten de wijk maken. We hebben er superleuke sketches in zitten die van de hak op de tak gaan. Maar je leert zoveel over Laak en dat is het leuke eraan. IN MEI!!!!! Leuk Moederdag cadeau ;-)

“Wat is de belangerijkste les die jullie hebben geleerd tijdens het repetitieproces?”

"Dat is een moeilijke vraag... Eigenlijk kwamen er wat dingen naar voren die we eigenlijk al hadden verwacht. Laak is heel erg opgesplits, ik noem het even in de Beroepsschaggerijnen, de gewone mensen en de enthousiastelingen. De gewone mensen zijn soms negatief, soms positief. Wat we geleerd hebben is dat we zo positief mogelijk moeten blijven om die andere mensen daarin mee te krijgen. In de positieve vibe die Laak ook heeft. Als je het nieuws leest en je typt Laak in, dan krijg je alleen maar te zien: schietpartijen, steekpartijen; alleen maar slechte dingen. Maar je leest nergens wat voor leuke dingen er gebeuren in Laak, want dat verkoopt niet. Niemand wil lezen hoe gezellig het is in Laak. Dus wat we geleerd hebben is: probeer niet de mensen te veranderen maar probeer met positiviteit de mensen te overtuigen dat het ook anders kan. Sommige mensen zijn gewoon niet te veranderen. Maar wij proberen er gewoon het mooiste van te maken.

“We hebben ook nog een spannend dilemma voor je: Alle talen ter wereld begrijpen maar nooit kunnen praten, of slechts een taal spreken maar in staat zijn om je gedachtes perfect uit de drukken?”

"Oh Jee.... Ik kies denk ik de tweede, want je kan wel alle talen spreken maar dan kan je nooit praten. Je kan dan wel gebaren taal leren maar dat kan ook niet iedereen. Als iedereen gebarentaal kon dan zou het wel heel makkelijk zijn om met iedereen te communiceren. Uitdrukken van je gedachtes naar mensen die jou niet verstaan en ze toch kunnen laten begrijpen wat je bedoelt. We hebben in Laak heel veel verschillende culturen, mensen die de taal meer spreken en minder spreken. Ik denk als je goed je gedachtes kan uitdrukken ook al spreek je de taal niet, met aanwijzingen enzo dat je er dan makkelijk samen uitkomt."

Lees meer

Corinne van der Walt

Vandaag zetten we Corinne van der Walt in de Spotlight. Corinne is geboren in Laak en is een trotse Lakenees. We vroegen haar naar haar leven in Laak.

Waarom woon je nog in Laak?

Ja, waarom woon ik nog in Laak? Ik heb jarenlang nooit weg gewild, maar dat is de laatste jaren veranderd. Dus eigenlijk komt het meer doordat mijn man niet weg wil. Ik ben geboren en getogen in Laak, en het voelt eigenlijk als mijn thuis, maar door de vele veranderingen voelt het niet altijd meer zo vertrouwd.

Wat voor veranderingen zijn dat?

Ja, veel criminaliteit, overbewoning, en geen leuke winkels meer. Al dat soort veranderingen.

Komt het ook niet langzaam terug?

Ik zie het nog niet gebeuren. Ik denk dat de wil er wel is, maar als je leuke winkels wilt, moeten er ook kopers zijn en de mensen hebben hier niet zoveel te besteden. Dus het risico om hier een winkel te beginnen, een leuke winkel, is groot. Mensen hebben niet veel geld om aan leuke dingen uit te geven. Eerst komen de basisbehoeften, en dan is het geld vaak op. Dus om hier met een winkel te zitten met leuke dingen, die tijd is geweest; er is veel armoede.

Hoe was het voor jou om de vrouwenweek te organiseren?

Dit vond ik heel erg leuk. Ik geniet vooral van het leggen van verbindingen met verschillende partijen. Dit kan een uitdaging zijn, omdat veel partijen vaak op hun eigen eilandje werken. Maar de laatste jaren merk je dat steeds meer partijen gaan inzien hoe belangrijk het is om samen te werken in plaats van geïsoleerd te opereren, omdat ze zo een veel groter publiek kunnen bereiken. Uiteindelijk is het doel dat iedereen met elkaar in contact kan komen en wil komen, niet alleen binnen de eigen achterban.

Wanneer voel jij je het meest vrouw?

Ahhhhhh, nooit! Hahahaha. Nee, grapje, maar het is wel een persoonlijke vraag! Ik heb niet het uiterlijk en de gestalte van een typisch 'meisje meisje', maar ik voel me wel innerlijk zo. Het is best ingewikkeld, omdat je zelf een rol aanneemt in hoe je jezelf ziet. Wanneer ik me echt vrouwelijk voel, zou ik niet weten. Maar ik zou echt nooit een man willen zijn.

Hoe is Gâhwe Vrâhwe magazine tot stand gekomen?

In een ver verleden werkte ik voor een stichting genaamd "Strijd Tegen Overgewicht En Bewegings Armoede", waar we waren gevestigd op een redactie van een magazine. De sfeer daar was gericht op het maken van een magazine, het zoeken naar artikelen en naar mensen. Ik vond dat zo geweldig dat ik toen al, dat is al 15 jaar geleden, besloot dat ik ooit een magazine wilde maken. Toen ik met de Golden Girls Laak begon en dingen wilde organiseren voor vrouwen in Laak, opperde een van de mede-organisatoren: "Hoe leuk zou het zijn als we een vrouwenmagazine in Laak zouden hebben?". Toen dacht ik, dit is mijn kans. Dus ik liep al een tijdje rond hier in Laaktheater, en in Laaktheater staat iedereen open voor nieuwe ideeën en hoe we verschillende ideeën aan elkaar kunnen knopen om zo veel mogelijk mensen te bereiken.

Ik voelde hier de liefde voor het maken van een magazine bij Sigrid, en zij heeft eigenlijk mijn vuurtje aangewakkerd om te kijken hoe we dat samen konden doen. Van daaruit wilde ik het eigenlijk "Golden Girls Laak" noemen. Maar toen zei Cat: "dan lijkt het net of het voor oude vrouwen is omdat Golden Girls over oude vrouwen gaat", en dan beperk je weer het blad. Ik wil alle vrouwen bereiken, van jongvolwassenen tot senioren, met dit blad. Cat zei toen: "Hoe leuk is het om het op zijn Haags te doen: Gâhwe Vrâhwe", dus ik dacht briljant! Daarmee zijn we uniek. Maar ik dacht ook meteen hoe leuk het zou zijn als andere steden het idee zouden overnemen en het zouden vernoemen naar de streek van hen daar, dus bijvoorbeeld "op zijn Amsterdams", "op zijn Brabants", "op zijn Gronings". Geen idee hoe dat klinkt, maar ik zag meteen al die streekmagazines ontstaan in mijn hoofd, want ik ben een beelddenker, dus zag ik het al helemaal voor me. Dus zo is Gâhwe Vrâhwe eigenlijk ontstaan.

Waar gaat Gâhwe Vrâhwe dan over?

Gâhwe Vrâhwe gaat voornamelijk over het empoweren van vrouwen. Het richt zich met name op vrouwen die bereikbaar zijn en een bron van inspiratie kunnen zijn voor anderen, specifiek in Laak. We hebben allemaal onze idolen, zoals Oprah Winfrey, Linda de Mol, of anderen. Maar vaak lijken zij onbereikbaar. Het is snel om te denken dat je alleen met geld of de juiste connecties succes kunt behalen. Maar ik vind het juist belangrijk om andere vrouwen in de schijnwerpers te zetten. Of je nu in Laak bent geboren en getogen bent, of er bent komen wonen, of zelfs als je niet alle kansen hebt gekregen, toch kan zo'n vrouw een inspiratiebron zijn voor een andere vrouw die thuis zit en denkt: "Het is ook mogelijk voor mij". Ook bieden we ruimte voor vrouwen om geïnspireerd te raken en zich te ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld bij het Vrouwenbuurtlab.

Op de Ladies Night hoorden we dat jullie met de laatste editie van Gâhwe Vrâhwe een oproep hadden gedaan voor vrouwen die zelf ook een magazine willen maken, en dan bij jullie terecht kunnen om de kneepjes ervan te leren. Hebben jullie daar al reacties op gehad?

Ja, er zijn al een aantal mensen die ons hierover hebben benaderd en ze zijn zeer geïnteresseerd om het leerproces met ons te doorlopen. Ze hebben zelf ook ideeën om bij te dragen aan het magazine, dus we hebben al veel reacties ontvangen. De een is geïnteresseerd in het maken van foto's, bijvoorbeeld het leren maken van mooie portretfoto's of actiefoto's, terwijl de ander het leuk vindt om te leren interviewen. Eigenlijk moet het een mix worden van mensen die op allerlei verschillende vlakken geïnteresseerd zijn in leren en creëren, en uiteindelijk samen een magazine maken. Een goed voorbeeld hiervan is Kasia, waarvan je een interview kunt lezen in het vorige Gâhwe Vrâhwe magazine. Zij is een fotografe. Bij elke vrouw die iets doet, zoals fotograferen of interviewen, en waar potentie en enthousiasme in zit, zijn er eindeloze mogelijkheden. Misschien wordt iemand die nu thuis op de bank zit later wel een bekende fotografe! En dan denken vrouwen misschien thuis: kan ik dat wel, ben ik wel goed genoeg? Maar het is juist belangrijk om deze mensen te stimuleren.

Wat wilde je vroeger worden als klein meisje?

Nou, dat is heel leuk dat je dat vraagt, want ik heb nooit iets willen worden, nooit. Het enige wat ik wilde, dat is eigenlijk best een grappig verhaal: ik wilde stempelen... Ik wilde dan bij de bibliotheek werken en de boeken stempelen. Nu gaat alles elektronisch, maar vroeger moest je nog het boek stempelen met de datum wanneer je het boek moest terugbrengen. Dat wilde ik doen. Ik ben dus eigenlijk nooit echt iets geworden; ik heb bijna alles gedaan qua werk. Ik heb een cateringbedrijf gehad, een eigen sportschool, kantoorwerk, van alles eigenlijk. Maar ik ben nooit echt iets geworden. Maar het leuke is toen mijn man 15 jaar geleden zijn eigen bedrijf begon, want hij kent dit verhaal natuurlijk, had hij een cadeautje voor me gekocht. Een stempel met de naam van het bedrijf! En toen zei hij tegen me: "Zo, nou mag jij alle facturen stempelen!" Hahaha! Dat vond ik toch zo leuk, ik mocht stempelen. Ben ik dus toch nog stempelaar geworden. Toch is het wel een van mijn struikelblokken, dat ik nooit echt iets ben geworden. Ik kan nooit zeggen: "Ik ben...". Maar eigenlijk ben ik van heel veel een klein beetje. Ik vind het wel heel belangrijk, al had ik vroeger geweten dat wat ik nu doe, organiseren en regelen, dat daar een baan van bestond, dan had ik dat gedaan. Maar eigenlijk ben ik het nu alsnog een klein beetje, maar dan zonder diplomaatje.

Lees meer