Robert John Henderson

Vandaag zetten we Robert John Henderson in de Spotlight. Robert John woont al 16 jaar in Laak en is een trotse Lakenaar. Vandaag leren we hem kennen.

“Waarom woon je nog in Laak?”

“Omdat het gewoon gezellig is in Laak. Ik ben hier komen wonen omdat het in die tijd lekker goedkoop was. In de tijd van de terroristengroep die Nederland wilde laten ontploffen. Toen gooiden ze de prijzen lekker naar beneden. Nee maar alle gekheid op een stokje; Laak heeft gewoon heel veel te bieden. Je zit tussen het dorpje Rijswijk en de grote stad in. Je hebt hier het beste van twee werelden. Ik stap zo op de tram naar Delft, naar de stad, alles is dichtbij. Om die redenen kwam ik hier wonen, maar in de jaren erna is Laak steeds meer voor mij gaan betekenen. Door de mensen die hier wonen. Van buitenaf wordt er altijd heel slecht naar Laak gekeken, er wordt vaak gezegd: ‘Wie wil er nou weer in Laak wonen?’ Maar als je puur naar de mensen gaat kijken en de inzet van de mensen ziet is het gewoon een prachtwijk.”

“We hoorden dat je een voorstelling aan het maken bent... Matrassendag?”

“Ik heb mijn eigen bedrijfje in fotografie en film en ik vind het leuk om door Laak te wandelen. Je ziet een hoop troep, maar ook een hoop mooie dingen. En matrassendag, de titel van de voorstelling, is een Laaks fenomeen geworden. Er wonen hier een hoop mensen, vaak uit Oost-Europa, die hier komen wonen voor een langere tijd. Maar je hebt ook mensen die hier alleen maar heel even komen werken, omdat ze hier meer kunnen verdienen dan in hun eigen land. Die worden dan in een huisje gepropt waar je met z’n tienen in op matrassen in een slaapkamertje ligt. Na een paar maanden hard werken vertrekken ze weer terug naar huis. Dat is altijd aan het einde van de maand. Matrassendag noemen we dat in Laak. Iedereen die teruggaat gooit zijn matras op straat. Laak ligt die dag dus altijd vol met oude matrassen. Daar hebben we een fotoreportage van gemaakt en het werd de titel van de voorstelling. Het is niet het hoofdonderwerp, maar het is een voorbeeld van hoe het hier toegaat. De voostelling gaat vooral over het feit dat mensen van buitenaf heel slecht naar Laak kijken. Maar wij als bewoners, en dan bedoel ik Kitty, Onira en ik, drie generaties wijkbewoners, wij wonen in deze wijk. Vanuit onze ogen wordt er gekeken. Hoe deze wijk er voor ons is. Dus hoe slecht mensen er ook over praten, wij moeten de wijk maken. We hebben er superleuke sketches in zitten die van de hak op de tak gaan. Maar je leert zoveel over Laak en dat is het leuke eraan. IN MEI!!!!! Leuk Moederdag cadeau ;-)

“Wat is de belangerijkste les die jullie hebben geleerd tijdens het repetitieproces?”

"Dat is een moeilijke vraag... Eigenlijk kwamen er wat dingen naar voren die we eigenlijk al hadden verwacht. Laak is heel erg opgesplits, ik noem het even in de Beroepsschaggerijnen, de gewone mensen en de enthousiastelingen. De gewone mensen zijn soms negatief, soms positief. Wat we geleerd hebben is dat we zo positief mogelijk moeten blijven om die andere mensen daarin mee te krijgen. In de positieve vibe die Laak ook heeft. Als je het nieuws leest en je typt Laak in, dan krijg je alleen maar te zien: schietpartijen, steekpartijen; alleen maar slechte dingen. Maar je leest nergens wat voor leuke dingen er gebeuren in Laak, want dat verkoopt niet. Niemand wil lezen hoe gezellig het is in Laak. Dus wat we geleerd hebben is: probeer niet de mensen te veranderen maar probeer met positiviteit de mensen te overtuigen dat het ook anders kan. Sommige mensen zijn gewoon niet te veranderen. Maar wij proberen er gewoon het mooiste van te maken.

“We hebben ook nog een spannend dilemma voor je: Alle talen ter wereld begrijpen maar nooit kunnen praten, of slechts een taal spreken maar in staat zijn om je gedachtes perfect uit de drukken?”

"Oh Jee.... Ik kies denk ik de tweede, want je kan wel alle talen spreken maar dan kan je nooit praten. Je kan dan wel gebaren taal leren maar dat kan ook niet iedereen. Als iedereen gebarentaal kon dan zou het wel heel makkelijk zijn om met iedereen te communiceren. Uitdrukken van je gedachtes naar mensen die jou niet verstaan en ze toch kunnen laten begrijpen wat je bedoelt. We hebben in Laak heel veel verschillende culturen, mensen die de taal meer spreken en minder spreken. Ik denk als je goed je gedachtes kan uitdrukken ook al spreek je de taal niet, met aanwijzingen enzo dat je er dan makkelijk samen uitkomt."

Corinne van der Walt

 

Vandaag zetten we Corinne van der Walt in de Spotlight. Ze is geboren in Laak en is een trotse Lakenees. We vroegen Corinne naar haar leven in Laak

Waarom woon je nog in Laak?

Ja, waarom woon ik nog in Laak? Ik heb jarenlang nooit weg gewild, maar dat is de laatste jaren veranderd. Dus eigenlijk komt het meer doordat mijn man niet weg wil. Ik ben geboren en getogen in Laak, en het voelt eigenlijk als mijn thuis, maar door de vele veranderingen voelt het niet altijd meer zo vertrouwd.

Wat voor veranderingen zijn dat?

Ja, veel criminaliteit, overbewoning, en geen leuke winkels meer. Al dat soort veranderingen. Komt het ook niet langzaam terug? Ik zie het nog niet gebeuren. Ik denk dat de wil er wel is, maar als je leuke winkels wilt, moeten er ook kopers zijn en de mensen hebben hier niet zoveel te besteden. Dus het risico om hier een winkel te beginnen, een leuke winkel, is groot. Mensen hebben niet veel geld om aan leuke dingen uit te geven. Eerst komen de basisbehoeften, en dan is het geld vaak op. Dus om hier met een winkel te zitten met leuke dingen, die tijd is geweest; er is veel armoede.

Hoe was het voor jou om de vrouwenweek te organiseren?

Dit vond ik heel erg leuk. Ik geniet vooral van het leggen van verbindingen met verschillende partijen. Dit kan een uitdaging zijn, omdat veel partijen vaak op hun eigen eilandje werken. Maar de laatste jaren merk je dat steeds meer partijen gaan inzien hoe belangrijk het is om samen te werken in plaats van geïsoleerd te opereren, omdat ze zo een veel groter publiek kunnen bereiken. Uiteindelijk is het doel dat iedereen met elkaar in contact kan komen en wil komen, niet alleen binnen de eigen achterban.

Wanneer voel jij je het meest vrouw?

Ahhhhhh, nooit! Hahahaha. Nee, grapje, maar het is wel een persoonlijke vraag! Ik heb niet het uiterlijk en de gestalte van een typisch 'meisje meisje', maar ik voel me wel innerlijk zo. Het is best ingewikkeld, omdat je zelf een rol aanneemt in hoe je jezelf ziet. Wanneer ik me echt vrouwelijk voel, zou ik niet weten. Maar ik zou echt nooit een man willen zijn.

Hoe is Gâhwe Vrâhwe magazine tot stand gekomen?

Vijftien jaar geleden werkte ik bij de stichting "Strijd Tegen Overgewicht En Bewegingsarmoede", op de redactie van een magazine. Die sfeer – zoeken naar verhalen en mensen – vond ik zó mooi dat ik toen al wist: ooit wil ik zelf een magazine maken. Jaren later, met Golden Girls Laak, zei een mede-organisator: “Hoe leuk zou het zijn als we een vrouwenmagazine voor Laak hadden?” Ik dacht meteen: dit is het moment. In Laaktheater lopen veel ideeën rond, en mensen staan open om die aan elkaar te knopen. Sigrid had net zo'n liefde voor magazines als ik, en dat gaf me extra motivatie. Eerst wilde ik het “Golden Girls Laak” noemen, maar Cat zei: “Dan denken mensen dat het alleen voor oude vrouwen is.” Ze kwam met “Gâhwe Vrâhwe”—lekker Haags én origineel. Ik was meteen verkocht. En als beelddenker zag ik het al voor me: dit idee in andere steden, met hun eigen draai—op z’n Amsterdams, Brabants, Gronings... hoe leuk zou dat zijn?

Dus zo is Gâhwe Vrâhwe eigenlijk ontstaan. Waar gaat Gâhwe Vrâhwe dan over?

Gâhwe Vrâhwe gaat voornamelijk over het empoweren van vrouwen. Het richt zich met name op vrouwen die bereikbaar zijn en een bron van inspiratie kunnen zijn voor anderen, specifiek in Laak. We hebben allemaal onze idolen, zoals Oprah Winfrey, Linda de Mol, of anderen. Maar vaak lijken zij onbereikbaar. Het is snel om te denken dat je alleen met geld of de juiste connecties succes kunt behalen. Maar ik vind het juist belangrijk om andere vrouwen in de schijnwerpers te zetten. Of je nu in Laak bent geboren en getogen bent, of er bent komen wonen, of zelfs als je niet alle kansen hebt gekregen, toch kan zo'n vrouw een inspiratiebron zijn voor een andere vrouw die thuis zit en denkt: "Het is ook mogelijk voor mij". Ook bieden we ruimte voor vrouwen om geïnspireerd te raken en zich te ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld bij het Vrouwenbuurtlab. Op de Ladies Night hoorden we dat jullie met de laatste editie van Gâhwe Vrâhwe een oproep hadden gedaan voor vrouwen die zelf ook een magazine willen maken, en dan bij jullie terecht kunnen om de kneepjes ervan te leren.

Hebben jullie daar al reacties op gehad?

Ja, er hebben zich al mensen gemeld die graag willen meewerken én leren. Sommigen willen beter leren fotograferen, anderen willen interviews afnemen – het is een mooie mix van talenten en nieuwsgierigheid. Het idee is om samen een magazine te maken, waarbij iedereen iets bijdraagt en leert. Kasia, die in de vorige editie stond, is daar een mooi voorbeeld van. Zij begon als hobbyfotograaf en groeit nu echt. Juist door vrouwen met potentie en enthousiasme een kans te geven, ontstaan er mogelijkheden. Misschien wordt iemand die nu twijfelt straks wel een topfotograaf. Daarom is het zo belangrijk om hen te stimuleren.

Wat wilde je vroeger worden als klein meisje?

Leuk dat je het vraagt, want ik heb eigenlijk nooit iets willen worden. Het enige wat ik vroeger wilde, was boeken stempelen in de bieb – dat leek me geweldig! Ik heb van alles gedaan: catering, sportschool, kantoorwerk, maar nooit echt één beroep. Mijn man weet dat verhaal en gaf me ooit een stempel met zijn bedrijfsnaam, zodat ik de facturen kon stempelen. Geweldig vond ik dat... Toch nog stempelaar geworden! Soms vind ik het lastig dat ik geen duidelijk beroep heb. Maar ik ben van alles een beetje, en als ik toen had geweten dat organiseren en regelen ook een baan kon zijn, had ik dat gedaan. Nu doe ik het alsnog, gewoon zonder diploma!